C'est l'extase langoureuse
van Paul Verlaine (Ariettes oubliées I)
C'est l'extase langoureuse,
C'est la fatigue amoureuse,
C'est tous les frissons des bois
Parmi l'étreinte des brises,
C'est, vers les ramures grises,
Le choeur des petites voix.
O le frêle et frais murmure !
Cela gazouille et susurre,
Cela ressemble au cri doux
Que l'herbe agitée expire...
Tu dirais, sous l'eau qui vire,
Le roulis sourd des cailloux.
Cette âme qui se lamente
En cette plainte dormante
C'est la nôtre, n'est-ce pas ?
La mienne, dis, et la tienne,
Dont s'exhale l'humble antienne
Par ce tiède soir, tout bas ?
Het is de lome extase
Vertaling door Jules Grandgagnage
Het is de lome extase,
het is de vermoeidheid na vrijage,
het is het geritsel van het hout,
in de omhelzing van een zuchtje wind,
waar het koor van kleine stemmen klinkt
in de grijze takken van het woud.
O het broze en frisse geprevel
dat daar piept en fezelt,
het lijkt de kreet van opgewonden gras,
het zachte glijden van stenen
die onder water bewegen
door de stroom die hen verrast.
Dit bedaarde geklaag
van een ziel in zijn slaap,
is het dan niet van ons?
Zou het niet van mij en van jou zijn,
deze zucht van een nederig refrein,
die rustig wasemt over deze milde avond?