Vertaling door Jules Grandgagnage

Laat niemand over troost spreken.
Laten we praten van graven, van wormen en grafschriften;
Stof nemen als papier, en onze smart met vochtige ogen
Neerschrijven in de schoot der aarde,
Laten we onze uitvoerders van testamenten kiezen:
Of toch niet, want wat kunnen we nalaten
Behalve ons dood lichaam op de grond?
Ons land, ons leven, alles behoort aan Bolingbroke,
En niets kunnen we nog het onze noemen, dan onze eigen dood,
En dat kleine stukje barre aarde
Als deken voor ons gebeente.
In godsnaam, laten we zitten op de grond
En trieste verhalen vertellen over de dood van koningen;
Hoe sommige zijn afgezet; sommige geslacht in de strijd,
Sommige achtervolgd door de geest van een onttroonde;
Sommige vergiftigd door hun vrouw, sommige in hun slaap gedood -
Allen vermoord: want in de holle kroon
Rondom een sterfelijk vorstenhoofd
Houdt de dood zijn hof; en daar zit ook de nar,
Grijnzend op zijn pracht en praal,
Gun hem een ademtocht één kleine scène,
Waarin hij koning speelt, gevreesd is, met een blik kan doden,
Vervul hem van eigenwaan en zelfzucht,
Als ware dit vlees dat onze levens omwalt,
Van ondoordringbaar brons, en in die luim
Doorprik zijn kasteelmuur met een kleine speld
Zo komt hij aan zijn eind - Vaarwel, koning!
Bedek je hoofd en bespot niet langer vlees en bloed
Door al dat plechtig eerbetoon; weg met respect,
Traditie, vormelijkheid en plicht,
Want jullie hebben je al die tijd vergist in mij:
Zoals jullie leef ik op brood, zoals jullie proef ik verdriet,
Heb ik nood aan vrienden – aldus onderworpen aan dit alles,
Hoe kun je dan nog zeggen dat ik koning ben?