Spleen
(Charles Baudelaire, Spleen IV,
uit ''Les Fleurs du mal'', 1861)
Quand le ciel bas et lourd pèse comme un couvercle
Sur l'esprit gémissant en proie aux longs ennuis,
Et que de l'horizon embrassant tout le cercle
II nous verse un jour noir plus triste que les nuits;
Quand la terre est changée en un cachot humide,
Où l'Espérance, comme une chauve-souris,
S'en va battant les murs de son aile timide
Et se cognant la tête à des plafonds pourris;
Quand la pluie étalant ses immenses traînées
D'une vaste prison imite les barreaux,
Et qu'un peuple muet d'infâmes araignées
Vient tendre ses filets au fond de nos cerveaux,
Des cloches tout à coup sautent avec furie
Et lancent vers le ciel un affreux hurlement,
Ainsi que des esprits errants et sans patrie
Qui se mettent à geindre opiniâtrement.
- Et de longs corbillards, sans tambours ni musique,
Défilent lentement dans mon âme; l'Espoir,
Vaincu, pleure, et l'Angoisse atroce, despotique,
Sur mon crâne incliné plante son drapeau noir.
Spleen
(Vertaling: Jules Grandgagnage, 2020)
Wanneer de lage, zware lucht als een deksel weegt
Op de kreunende geest ten prooi aan een lange verveling,
En de horizon die de hele cirkel omgeeft
Ons een donkere dag bezorgt die droeviger is dan de nachten;
Wanneer de aarde verandert in een vochtige kerker,
Waar Hoop als een vleermuis vlucht,
Zijn schuwe vleugels tegen de muren slaand
En zijn kop tegen verrotte plafonds;
Wanneer de regen zijn immense sporen trekt
Als tralies van een enorme gevangenis,
En een stom volk van vervloekte spinnen
Zijn webben op de bodem van onze hersenen spreidt,
Dan barsten plots de klokken uit in razernij,
En gooien hun vreselijk gehuil ten hemel,
Als dwalende en dakloze geesten
Die hardnekkig beginnen te janken.
- En lange lijkwagens, zonder troms of muziek,
Paraderen langzaam in mijn ziel; Hoop,
Verslagen, huilt, en wrede, despotische angst
Plant op mijn gebogen schedel zijn zwarte vlag.